Wanneer ben je precies weer in Nederland? Vraagt Wieke via de app aan Myrna. Uiteraard met een onderliggende vraag. Op vrijdag 15 juli is namelijk het jaarlijkse beach event in Uithuizermeeden. Ook dit jaar doet Molemaatjes & Co weer mee. Er is echter één probleem, het team moet uit twee dames bestaan maar Wieke is momenteel de enige vrouw in de ploeg. De vraag: of wij ook niet op tijd terug kunnen zijn om het team compleet te maken?
Het is de aanzet voor de komende tweeënhalve week die komen gaan. Met afstanden van ruim 100 kilometer per dag fietsen we in sneltrein vaart door Zuid-Zweden, Denemarken en Duitsland. Onderweg slapen we steeds vaker bij mensen thuis en ervaren we het ontwapende van het reizen per fiets. Mensen stellen zich heel snel open, proberen ons te verwennen en ons thuis te laten voelen waar dat kan. Terugkijkend op de afgelopen weken blijven al deze bijzondere mensen in mijn hoofd zitten. Axel en Marit, Hendrik en Sonja, Helge, Lars, Kersten, Alexander, Susanne en zelfs Fredrik die niet eens thuis was maar wel zijn tuin ter beschikking stelde.
Na het appje van Wieke besluiten we het te proberen en door te fietsen. Ik hou wel van de uitdaging en met een lichaam dat steeds fitter wordt, is het fietsen echt ontzettend leuk en ondanks de stormachtige tegenwind geniet ik ontzettend van het avontuur. In Kopenhagen houden we nog een laatste rustdag om mijn verjaardag te vieren. En ondanks dat we maar een dag in de stad spenderen, voelt het als een echte stedentrip vakantie. Wel is het even omschakelen van het leven in de natuur naar de enorme drukte en het hectische van onze consumptiemaatschappij in de binnenstad. Maar na ons weer helemaal te hebben opgeladen voor het laatste stukje richting Nederland zijn we klaar om op te fiets te stappen. Een dag eerder dan gepland rijden we Uithuizermeeden binnen. Gek voelt dat. Het voelt zo normaal als we een weekendje naar het Noorden zijn. Zijn we echt anderhalve maand geleden midden in de nacht in de sneeuw vertrokken?
Recente reacties